Omdat ik nogal een gevoelsmens ben, heb ik heel vaak de behoefte om dit soort intense dingen te delen. En dat lukt nu eenmaal niet via een blog, over de mail, per telefoon: want op het moment dat je naar die bewuste media grijpt, is het moment al voorbij, of verdwijnt het vanzelf. Helaas. Gelukkig kan ik wél een deel van alles aan jullie meegeven, maar wat me afgelopen weekend gebeurde, was nog veel beter: ik kon Femke, mijn beste vriendinnetje, meenemen in mijn Barcelonese leven en haar aan den lijve laten ondervinden hoe het leven hier is: hoe deprimerend als het regent, maar ook hoe geweldig als de zon tevoorschijn komt. Het eten en drinken tot diep in de nacht, de nontoeristische hoekjes en kiertjes van deze indrukwekkende stad, die nooit echt slaapt, zodat jij zélf af en toe even je ogen moet sluiten.
We hebben eindeloos door de stad gedwaald, heerlijk richting zee zitten staren, genoten van verse warme bogatas & café, tapas & vino, verse visvangst & Cava. Maar ook zijn we langs mijn school gelopen, hebben we wat van mijn locale bekenden ontmoet (waaronder Fernando - zie boven -, de eigenaar van mijn vaste koffiebar, die me al een aantal keer uit de brand heeft geholpen) en natuurlijk hebben we eindeloos bijgekletst, eindelijk eens niet over een lange afstand.
Toen ik wegging in Nederland, kreeg ik van Fem een soort dagboek, waarin ik mijn leventje in Barca een beetje bijhoud en waarin ook mijn beste vrienden voor vertrek nog een tekstje hebben achtergelaten. Toen Fem na 3 voorbijgevlogen dagen weer terugging naar Amsterdam, schreef zij voor mij onder andere de volgende tekst: "... vanaf het moment dat ik hier ben, ben ik verrast door jouw Spaanse taal en jouw 'looks'. ... jij straalt in deze stad. Hoe of wat de toekomst jou ook brengt, Spanje gaat daar zeker een onderdeel van uitmaken." En dát is ook delen.... Iets wat ik zelf niet zie, maar wat dus wel op anderen zo overkomt. En iets dat je gaat voelen als het wordt uitgesproken.
Fem, love u, thanx for being you!
No comments:
Post a Comment