25 - 30 marzo: Culture shock.....

Denk je dat je Spanje een beetje kent, omdat je er jaarlijks meerdere malen heen gaat... NEGATIVE!!! Ga voor de grap eens een tijdje wónen in een ander land, en je merkt dat je er voorheen echt nauwelijks iets van hebt meegekregen!

Die paar weken die ik nu in Barça heb doorgebracht, hebben mij niet alleen al flink op weg geholpen in de Spaanse taal, maar hebben mij vooral ook een stevige culture shock opgeleverd. Even een aantal items op een rijtje; een lesje over cultureel Catalunya.

Tópicos (stereotypen)
Goed, allereerst natuurlijk even enkele Hollandse stereotypen voor de Spanjaard/la vida en Espana:

• Spanjaarden werken nauwelijks
• In Spanje is het alle dagen feest
• In Spanje is het altijd mooi weer
• Spanjaarden eten de hele dag door
• Spaanse mannen zijn woest aantrekkelijk ;-)
• Spanje heeft een echte familiecultuur
• Spanjaarden zijn erg gelovig (katholiek)

Goed, en dan nu een flinke ontkrachting van de meeste van deze stereotypen, na een ervaring van slechts enkele weken...

• Spanjaarden werken net zoveel als wij: wettelijke werkweek is 40 uur. Maarrrr: over het algemeen werken ze van 9.30 - 14.00 uur en van 17.00 - 20.30 uur
• Catalunya kent 14 fiesta-dagen, Nederland 10, dus zóveel scheelt het niet...
• Het is hier de afgelopen twee weken verdraaide koud geweest!!! (ik heb truien moeten shoppen)
• Spanjaarden eten 3 keer per dag, maar absoluut niet zoveel als wij denken (hieronder meer)
• Er zijn zéker wel wat Spaanse adonissen te vinden, jammer alleen dat ze gemiddeld zo klein zijn.... De gemiddelde Barcelonees is echter NIET aantrekkelijker dan de gemiddelde Nederlander! Overigens wél een stuk relaxter...
• Gezien het in een rap tempo groeiend aantal bejaardentehuizen, geloof ik dat het hier met de familiecultuur wel lichtelijk gedaan is... Wel is het zo - maar dit komt voornamelijk door de torenhoge huizenprijzen in Barça - dat veel jongeren totdat ze gaan samenwonen bij hun familie thuis blijven wonen
• Waar Zuid Spanje inderdaad nog relatief katholiek is, grijpt Catalunya de katholieke feestdagen voornamelijk aan voor een stevig avondje uit met een flinke fles cava. Kortom: het geloof in feestjes is sterker dan het geloof in het opsteken van een kaarsje in de kerk...

Goed, dat als een eerste verkenning. Dan nu wat kleine ervaringen van de afgelopen twee weken op een rijtje.

Convenios (afspraken)
Waar wij Nederlanders - en dan met name in de Randstad - uitblinken in het eindeloos plannen van zaken (het gebeurde mij in Amsterdam regelmatig dat ik iemand moest vragen 'kun jij woensdag over twee weken?'), is plannen hier absoluut uit den boze. De enige geplande zaken hebben te maken met werk, daarbuiten is het een kwestie van 'het moment pakken'. Dus: spreek je met iemand voor volgende week dinsdagavond af, verwacht dan niet dat je vóór dinsdagavond de afspraak definitief kunt maken. Nee, pas op de dag zelf (en met een beetje pech echt op de avond zelf, als jij al van plan bent om iets anders te gaan doen) hoor je hoe of wat. Kortom: take it easy and go with the flow is het devies hier!

Comer (eten)
Spanjaarden ontbijten (el desayuno) niet of nauwelijks. Gangbaar ontbijt hier is een café solo (espresso) en een croissant of wat koekjes. Waar wij flauw zouden vallen van de honger rond een uur of 11.00, redt de gemiddelde Spanjaard het op deze 'basismaaltijd' tot een uurtje of 14.00!

In Spanje is de belangrijkste maaltijd van de dag de lunch, oftewel 'la comida'. Tussen 14.00 en 17.00 uur wordt rustig een uitgebreid 3-gangendiner genuttigd, inclusief wijnen en likeuren. Waar wij Hollanders genoegen nemen met een kleine salade of een broodje, wordt hier echt het volle arsenaal uit de kast getrokken: grote stukken vlees of vis, friet of rijst, groenten, brood met tomaat en olijfolie (pan con tomate) en nog een extreem zwaar, en heerlijk zoet toetje toe.

's Avonds daarentegen, wordt rond een uur of 21.30/22.00 uur een lichte, snelle, avondmaaltijd (la cena) genuttigd. Een frisse salade, wat tapas of een broodje. That's it. Ff wennen dus voor een Hollander in hart en nieren...

Ir en bicicleta (fietsen)
Tja, dat fietsen hier is echt een verhaal apart. De fiets is een opkomend fenomeen, maar nog lang niet zo 'common' als in Nederland. Dussss: de overheid doet haar best om e.e.a. te stimuleren, maar bekijkt het gebeuren per straat of wijk, met als gevolg dat er in de ene straat (2 x 3-baans) een fietspad in het midden van de weg is aangelegd (ofwel: er is een 'fiets-teken' op de weg geschilderd), in de andere straat is er een fietsstrook aan de rechterkant van de weg zoals in Nederland, in wéér een andere straat fiets je over een verhoogde 'groenstrook' en in de meeste straten fiets je gewoon over de stoep. Of over de weg, maar dan word je letterlijk weggetoeterd. Kortom: ff wat lastig... Vooral voor de Spanjaarden, die het fietsen toch nog wel als 'levensgevaarlijk' bestempelen: de meesten hebben dan ook angstvallig een helm op hun hoofd. Niet bepaald hip, voor hen wél een noodzaak. Je ziet ze vaak met open mond kijken hoe een Hollandse als ik zich 'als een kip zonder kop' door het drukke Barcelonese verkeer beweegt. Tja... Wat dat betreft kunnen ze nog wel wat van ons leren!


Eergisteren las ik overigens in de Barcelonese Metro (het dagblad), dat ook hier met een soort van 'witte fietsenplan' gestart gaat worden. In Nederland heeft het nog niet veel effect gesorteerd, ben benieuwd hoe dat hiér dan zal gaan met al die angsthazen...

El sueno (nachtrust)
Tja, nachtrust... Die goede oude nachtrust... Forget it!!!! Slaap is een schaars goed in Barça. Omdat er gewerkt wordt tot een uur of 20.30/21.00 uur, en de avondmaaltijd pas wordt genuttigd rond 22.00 uur, begint het sociale leven pas ná die tijd. Kortom: je kunt errug trots zijn op jezelf als het je een keer lukt om vóór 1.30 uur in je bed te liggen. In de zomer zal dat wel helemáál onbegonnen werk zijn... Nú begin ik dan ook te begrijpen waarom die siesta zo hard nodig is! Je moet je gemiddelde 8 uur slaap zien te bemachtigen verdeeld over de dag, en dus niet in één keer, zoals wij dat in Nederland nogal eens proberen te doen. Ik ben dus hard in training om mezelf te trainen in het fenomeen 'hazenslaapjes'. En, zoals je wel zult begrijpen, wordt dat steeds gemakkelijker, omdat je gewoon zó moe bent, dat je wel MOET (liefst niet tijdens de Spaanse les). Ff een ander ritme dan wij gewend zijn dus...

Dit gezegd hebbende en me realiserende dat het 18.00 uur is geweest, is het hier de hoogste tijd voor een kleine siesta...

Que tengais buenos suenos!!

19 maart – El primero dia en el colegio

De tweede week hier in Barcelona is begonnen en hiermee ook meteen de eerste ontwikkelingen op het gebied van social life: gisteren heb ik geborreld met iemand die ik nog ken van ‘way, way back’, uit pittoresk Oisterwijk, mijn geboorteplaats. Had hem al 10 jaar niet gesproken, maar kwam er vorige week achter dat hij al ruim 3 jaar in Barcelona woont, dus dat was een erg leuk weerzien! Aangezien we elkaar een half levensverhaal uit de doeken moesten doen, begeleid door de nodige Cava’tjes, en hij me natuurlijk ook minimaal twéé van zijn favoriete stekken moest laten zien (Rouge bar en Mix in El Borne), liep deze avond enigszins uit de spreekwoordelijke klauwen: om 3.30 uur dook ik (lichtelijk plintgevoelig) mijn bedje in. Komend weekend gaan we met zijn Spaanse vrienden op stap om het ‘nog eens dunnetjes over te doen’: en 'op stap' in Barcelona kan nogal eens uit de hand lopen tot na zonsopgang heb ik mij laten vertellen....

Vandaag heb ik mijn eerste cursusdag gehad, ook helemaal leuk (jammer alleen van die korte nachtrust…)! Ik had een niveautest en werd ingedeeld bij een groep die al 3 weken bezig is: leuk begin dus! Wel even wennen, omdat echt álles in het Spaans gaat, maar da's natuurlijk wel de beste manier om het snel te leren. Ik heb vanaf nu iedere dag van 9.30 tot 14.00 uur les, en op de dinsdagen nog een uur 'cultuur' erachteraan tot 15.00 uur. Dan vertellen locals over hun culturele beeld van Barcelona. Interessant en vooral ook goed voor het me eigen maken van de taal, want dat gaat in een rap tempo en je moet maar zien dat je er een touw aan vast kunt knopen!

De school is gevestigd op de eerste etage van een oud, maar volledig gerestaureerd, monumentaal pand aan de Carrer de Bruc, drie blokken verwijderd van mijn huis. De klaslokalen zijn klein, maar ruim genoeg voor de groepen van maximaal 6 personen. Achterin bereik je via openslaande deuren een heerlijk ruim terras met picknicktafels, waar je tussendoor een kop koffie kunt drinken met de andere studenten en docenten en tijdens de lessen lopen verschillende Babylon-katten in en uit. Kortom: huiselijker kán bijna niet!
Mijn medestudenten zijn allemaal om en nabij mijn leeftijd of iets ouder en ook allemaal serieus met het leren van de taal bezig, dus dat stimuleert enorm. Daarnaast schijnt er iedere dag na de cursus gezamenlijk in de stad geluncht te worden - ik ben vanmiddag meteen aangehaakt om de mensen wat beter te leren kennen - en daarnaast organiseert de school ook nog twee a drie keer per week een avond- of dagactiviteit. Erg goed voor je sociale contacten én natuurlijk net dat beetje extra kennis van leuke plekjes in de stad.

Otro día un poco más!

17 maart – Playa, mar, sol y Cava, la vida buena en Barcelona

Goed, ik raak maar niet uitgepraat over de relaxedheid van DE fiets... ’t is gewoon echt een geweldig apparaat!
Vandaag, mijn laatste ‘vrije dag’ voordat de studie start is het wéér van dat geweldig mooie ‘lenteweer’ (in de stad zit je met een t-shirtje aan op het terras). Dusss: op de fiets via de Arc de Triomf, langs stadspark Ciutadella en Estacio de Franca naar het strand.

Het welbekende strand bij Barceloneta & de hippe beachclubs aldaar (waaronder o.a. Carpe Diem Lounge Club van Patrick Kluivert) zijn mij inmiddels wel bekend, dus ik besloot eens wat verder langs de kust te rijden, voorbij de Olympische haven (Port Olímpic). Onder in de wind swingende palmbomen door, warm zonnetje op de rug, frisse wind vanuit zee, die ruikt naar zwaar zeezout, zo fietste ik heerlijk op m’n gemak een half uurtje, me verbazend over het feit dat er al flink wat dappere dodo’s in bikini en zwembroek ronddwaalden.. Ik kan jullie zeggen (dit schrijvende zittend aan de branding met 3 lagen kleding aan): die lui hebben een olifantenhuid en zouden eens moeten meedoen aan onze Scheveningse Nieuwjaarsduik!

Bizar contrast trouwens: in de stad is het ‘slippertjesweer’, aan zee tijd voor oorwarmers. Wel fijn te weten dat je – in ieder geval tot ongeveer eind mei, als er nog een zeewind waait – voldoende verkoeling kunt vinden aan het strand. Het strand van Bogatell wel te verstaan. Hier is nog nauwelijks toerisme te vinden, omdat het een flink stuk verder afgelegen, maar daardoor zéker geliefd bij de Barcelonees, die rond 15.00 uur ’s middags geduldig in de rij op zijn beurt staat te wachten voor een uitgebreide 3-gangenlunch met de hele familie aan zee. Zéker onthouden!!

Zo, en nu ga ik nog even heerlijk genieten van zon, zee én kitesurfers…

16 maart – Un bicicleta

Vandaag werd ik wakker met een gevoel van onrust & vertwijfeling. Ken je dat? Aan de ene kant was ik moe en wilde ik me het liefst eindeloos blijven omdraaien in bed. Aan de andere kant voelde ik een spanning die me zei dat ik als een gek erop uit moest om de stad te verkennen en dingen te regelen.
Ik voelde me vrij, maar ook eenzaam. Daadkrachtig, maar ook besluiteloos.

Uiteindelijk heb ik me toch nog lekker een halfuurtje omgedraaid (waarom ook niet, ik heb toch nog vakantie?!), daarna nog wat gelezen, om 11.30 uur opgestaan, op m’n gemak ontbeten en gedoucht en toen Barcelona verkend – vanaf een zonnig balkon, uit een boekje (zo!). Ik ben dus niét als een kip zonder kop (como un pollo sin cabeza… Hm.. vraag me af of dit in het Spaans enig hout snijdt..) door de stad gaan rennen, maar heb voor mezelf rustig op een rijtje gezet wat ik de komende tijd allemaal wil gaan zien & doen. Buiten natuurlijk al die spontane ontmoetingen & ontdekkingen die op mijn pad gaan komen.

Om 16.00 uur kwam ik erachter dat ik een onbeveiligd netwerk in de buurt heb met nét voldoende bereik om in Outlook mails binnen te halen, via webmail mails te verzenden, en te hyven: my lucky gate to the outside World! Jeeeeej!!! Kon ik eindelijk de talloze superleuke, komische, lieve mailtjes lezen die ik heb ontvangen rond de datum van mijn vertrek: geweldig hoe iedereen me steunt & stimuleert (én jaloers schijnt te zijn…)!

Om 18.00 uur vond ik dat het toch écht tijd werd om één van de zaken op mijn lijstje af te kunnen vinken (ja ja, ook hier ben ik nog van de lijstjes): mobiliteit. Ik ben vandaag dan ook een FIETS gaan kopen! En dat gaat hier toch wat anders dan in Nederland, waar je op elke straathoek een fietsenmaker/winkel vindt. Hier is de fiets nog altijd een schaars (en relatief duur) goed. Al zie je ze steeds meer en zijn er zelfs door de hele stad fietspaden gecreëerd (daar kom ik absoluut nog op terug, want dat is weer een verhaal apart!). Dat moest ook wel, want fietsen zonder fietspaden in het Barcelonese verkeer geeft een hoop rommel kan ik je vertellen….

Niet ver bij mij vandaan, op de Carrer d’Ali Dei (bij de Arc de Triomf) zit een van de weinige specialisten die Barca rijk is. Hij bestaat sinds het begin van de vorige eeuw (waar heeft ie al die tijd van geleefd???), wat van enkele van de overigens zeer vriendelijke medewerkers afstraalde. Het feit dat er maar enkele winkels zijn en de populariteit van fietsen toeneemt heeft tot gevolg:
1) dure fietsen (maar super hip – Barca kent bijna alleen atb’s en high tech vouwfietsen)
2) ellenlange wachttijden
3) lekke band? Pech! Alleen op maandag mag je je fiets voor reparaties komen brengen (maar goed dat wij Hollanders zijn getraind op het zelf banden plakken..)
Na ruim een uur alle fietsen 300 maal bekeken te hebben, was ik dan eindelijk aan de beurt. Begon natuurlijk braaf in mijn huis-tuin-en-keuken-Spaans, maar haakte na ‘ik wil graag een eenvoudige stadsfiets van onder de 200 euro’ algauw af. Gelukkig sprak een van de jongere adonissen van de reparatieafdeling ‘goed’ Engels, dus kon ik met hem uitgebreid bakkeleien over sloten, versnellingen & licht in de duisternis..

Een halfuur later liep ik naar buiten met een mega-stoere city-atb-bike met 3 (!) sloten (jatten is hier nog hipper dan in Amsterdam…?!).
Wat een relaxedheid!! Op de fiets door Barca! Morgen ga ik eens een heel stuk door de stad crossen, of een lange rit langs de kust: dit is echt een superinvestering, dat weet ik zeker!! Ik zit meteen een stuk beter in m’n vel!

To be continued..

11 t/m 14 maart – Las hermanas Schoenmakers en Barcelona

Het is zover: Spanje als besluit (met dank aan Bløf en the Counting Crows). Op 11 maart vertrokken twee zusjes vanuit Amsterdam met een fikse berg bagage naar het zonnige Barcelona. Na een korte verkenning van het appartement aan de Passeig de Sant Joan, werd de eerste dosis knoflook genuttigd in een lokale tapasbar, om de volgende ochtend te ontdekken dat het absoluut niet vervelend ontbijten is op mijn mini-balkon!

Toeristisch Barcelona was voor ons beiden niet meer nieuw, dus werd besloten tot een relax-programma: een middagje in het met dit weer al druk bezette Parc Ciutadella. Bocadillos (stokbrood) en drankjes, boekje en zonnebril mee: alle ingrediënten voor het ultieme genieten.


Helaas trok een grote grijze wolk over de zonnige dag: Barcelona wilde even een kleine waarschuwing zenden door op geroutineerde wijze de tas van Yvette te ontvreemden, met daarin niet alleen behoorlijk wat cash, maar ook telefoon, sleutels en allerhande pasjes… De coños (geen woord om regelmatig te bezigen)!



Maar goed, niet getreurd, want hiermee kregen wij ook de kans om ons gedurende ruim anderhalf uur te vervoegen op het lokale politiebureau, waar wij telefoonnummers uitwisselden met het gros van de rondbanjerende agenten.. Hadden ze in het park rondgehangen in plaats van op het bureau, dan was deze exercitie misschien helemaal niet nodig geweest. Aan de andere kant: wij zijn ervan overtuigd dat de agenten zich schuil houden op het bureau, omdat ze dan zéker weten dat er hordes aantrekkelijke en vooral uit het veld geslagen blauwogige vrouwen binnenzwermen. Kortom: het uitzicht op het bureau is voor meneer de agent een stuk beter dan vanuit zijn surveillancewagen!

Deze escapade heeft ons gelukkig niet volledig uit het veld geslagen, alswel een flink stuk alerter gemaakt (Barca, dank voor de boodschap!) en wij vonden dat wij hiermee absoluut een gouden maaltijd hadden verdiend. In de wijk Barceloneta, de oude visserswijk die als een schiereiland is omgeven door de zee, ligt een mijn favoriete restaurants: Can Ramonet. Een Catalaanser uitstraling is bijna niet te vinden getuige de vele tegelwijsheden, de bediening is vriendelijk en professioneel, de dagvangst ligt op grote tonnen uitgestald en de wijnkaart liegt er niet om. Jammer dat ze sinds kort ook een Engelse kaart hebben...
Met een fles Cava Brut de Brut uit 1999, de verse vangst grote gamba’s van die dag en een heerlijke paella-schotel sloten wij deze paar dagen in stijl af (de rekening kan dat beamen..) en luidden daarmee mijn individuele Spanje-ervaring in, die de volgende dag zou gaan beginnen….

Wat eraan vooraf ging….

In december 2006 besloot ik de boel de boel te laten, eens niet in te zitten over goodwill kweken bij opdrachtgevers door langer te blijven, over inkomstenderving, de angst om alleen te zijn en het bekende loslaten, en andere argumenten die een gevoel van vrijheid in de weg staan.
Na mijn studie aan de HvA ben ik meteen het werkende leven in gerold en heb niét een moment van onbekommerd genieten gepakt door te gaan reizen, of gewoon even niets te doen. Dit was toen een bewuste keuze, want mijn baan bij &Samhoud was precies wat ik wilde, maar nu begon het toch wel te kriebelen: een soort ‘nu of nooit’ gevoel.
5 jaar intensief werken en sparen maakten het voor mij financieel mogelijk en dus besloot ik om er even een paar maanden tussenuit te gaan. Ik boekte een intensieve cursus Spaans van 12 weken in Barcelona (19 maart – 8 juni). Via citysiesta.com, waar ik al veel vaker heb geboekt, vond ik een prima appartementje van 11 maart t/m 17 juni, op kruipafstand van mijn school en maar een kwartiertje lopen van het shopping walhalla van de stad: Passeig de Gracia en omgeving (levensgevaarlijk dus….).
Dit alles in december 2006. Gevoelsmatig nog mijlenver van vandaag, 14 maart. Drukke werkwerken, een heerlijke oud & nieuw in een kasteel in de Franse Auvergne en allerlei andere beslommeringen, maakten dat ik me eigenlijk pas een paar dagen voor vertrek echt realiseerde wat ik ging doen.
Een cursus Spaans in Barcelona, is dat niet méér iets voor schoolverlaters? Hoor je op je 30e niet gewoon je carriere als een gek op te bouwen, zodat je alles op orde hebt voor ‘later’? Vast wel… Maar toch: ik ben nog niet zo ver, en wilde er héél graag even uit.


Op zaterdag 10 maart, de dag voor vertrek, liep ik nog eens rustig over de Reguliersgracht en door de Utrechtsestraat, mijn lievelingsbuurtje in Amsterdam. Er bekroop me een nostalgisch gevoel. Ineens was die straat nog veel authentieker, vriendelijker, mooier, zonniger, dierbaarder dan voorheen. Wilde ik dit wel achterlaten?
Aan de andere kant: het gezegde doet zijn naam eer aan: ‘je beseft je pas wat je hebt, als het er (bijna) niet meer is’. Alléén als je weggaat, realiseer je je hoe mooi datgene is dat je achterlaat. Soms moet je dus gewoon eens je biezen pakken om intenser te voélen.



Daarnaast is het ook nog eens zo dat bijna iedereen diep in zijn hart ‘bang’ is voor veranderingen. Tuurlijk, we vinden ze spannend, we krijgen er energie van en doén het ook, maar als het zover is wordt het ineens doodeng – een sprong in het diepe – en zijn we geneigd ons vast te klampen aan wat we hebben, wat we kénnen, wat vertrouwd is. Mijn doel: even een compleet andere – mij ook geliefde – omgeving en ‘vloeiend’ Spaans leren spreken mocht ik niet uit het oog verliezen!
Kortom: doorlopen, sfeer goed in me opsnuiven en er intens van genieten, het koesteren, maar er niet in verdrinken…


Zo kwam ik om 15.30 uur stamcafé De Huijschkaemer binnen – lichtelijk emotioneel ontregeld – om met een paar dierbare vrienden mijn vertrek te ‘vieren’. Na een wijnrijke borrel werd de avond afgesloten met Brut, oesters en gamba’s in restaurant De Kroonluchter. En ik dook uiteindelijk lichtelijk euforisch, met een tikje emotie en de kat op het tweede hoofdkussen, mijn bed in om nog één heerlijke nacht door te brengen in mijn ultieme eigen mandje.