Wat eraan vooraf ging….

In december 2006 besloot ik de boel de boel te laten, eens niet in te zitten over goodwill kweken bij opdrachtgevers door langer te blijven, over inkomstenderving, de angst om alleen te zijn en het bekende loslaten, en andere argumenten die een gevoel van vrijheid in de weg staan.
Na mijn studie aan de HvA ben ik meteen het werkende leven in gerold en heb niét een moment van onbekommerd genieten gepakt door te gaan reizen, of gewoon even niets te doen. Dit was toen een bewuste keuze, want mijn baan bij &Samhoud was precies wat ik wilde, maar nu begon het toch wel te kriebelen: een soort ‘nu of nooit’ gevoel.
5 jaar intensief werken en sparen maakten het voor mij financieel mogelijk en dus besloot ik om er even een paar maanden tussenuit te gaan. Ik boekte een intensieve cursus Spaans van 12 weken in Barcelona (19 maart – 8 juni). Via citysiesta.com, waar ik al veel vaker heb geboekt, vond ik een prima appartementje van 11 maart t/m 17 juni, op kruipafstand van mijn school en maar een kwartiertje lopen van het shopping walhalla van de stad: Passeig de Gracia en omgeving (levensgevaarlijk dus….).
Dit alles in december 2006. Gevoelsmatig nog mijlenver van vandaag, 14 maart. Drukke werkwerken, een heerlijke oud & nieuw in een kasteel in de Franse Auvergne en allerlei andere beslommeringen, maakten dat ik me eigenlijk pas een paar dagen voor vertrek echt realiseerde wat ik ging doen.
Een cursus Spaans in Barcelona, is dat niet méér iets voor schoolverlaters? Hoor je op je 30e niet gewoon je carriere als een gek op te bouwen, zodat je alles op orde hebt voor ‘later’? Vast wel… Maar toch: ik ben nog niet zo ver, en wilde er héél graag even uit.


Op zaterdag 10 maart, de dag voor vertrek, liep ik nog eens rustig over de Reguliersgracht en door de Utrechtsestraat, mijn lievelingsbuurtje in Amsterdam. Er bekroop me een nostalgisch gevoel. Ineens was die straat nog veel authentieker, vriendelijker, mooier, zonniger, dierbaarder dan voorheen. Wilde ik dit wel achterlaten?
Aan de andere kant: het gezegde doet zijn naam eer aan: ‘je beseft je pas wat je hebt, als het er (bijna) niet meer is’. Alléén als je weggaat, realiseer je je hoe mooi datgene is dat je achterlaat. Soms moet je dus gewoon eens je biezen pakken om intenser te voélen.



Daarnaast is het ook nog eens zo dat bijna iedereen diep in zijn hart ‘bang’ is voor veranderingen. Tuurlijk, we vinden ze spannend, we krijgen er energie van en doén het ook, maar als het zover is wordt het ineens doodeng – een sprong in het diepe – en zijn we geneigd ons vast te klampen aan wat we hebben, wat we kénnen, wat vertrouwd is. Mijn doel: even een compleet andere – mij ook geliefde – omgeving en ‘vloeiend’ Spaans leren spreken mocht ik niet uit het oog verliezen!
Kortom: doorlopen, sfeer goed in me opsnuiven en er intens van genieten, het koesteren, maar er niet in verdrinken…


Zo kwam ik om 15.30 uur stamcafé De Huijschkaemer binnen – lichtelijk emotioneel ontregeld – om met een paar dierbare vrienden mijn vertrek te ‘vieren’. Na een wijnrijke borrel werd de avond afgesloten met Brut, oesters en gamba’s in restaurant De Kroonluchter. En ik dook uiteindelijk lichtelijk euforisch, met een tikje emotie en de kat op het tweede hoofdkussen, mijn bed in om nog één heerlijke nacht door te brengen in mijn ultieme eigen mandje.