16 maart – Un bicicleta

Vandaag werd ik wakker met een gevoel van onrust & vertwijfeling. Ken je dat? Aan de ene kant was ik moe en wilde ik me het liefst eindeloos blijven omdraaien in bed. Aan de andere kant voelde ik een spanning die me zei dat ik als een gek erop uit moest om de stad te verkennen en dingen te regelen.
Ik voelde me vrij, maar ook eenzaam. Daadkrachtig, maar ook besluiteloos.

Uiteindelijk heb ik me toch nog lekker een halfuurtje omgedraaid (waarom ook niet, ik heb toch nog vakantie?!), daarna nog wat gelezen, om 11.30 uur opgestaan, op m’n gemak ontbeten en gedoucht en toen Barcelona verkend – vanaf een zonnig balkon, uit een boekje (zo!). Ik ben dus niét als een kip zonder kop (como un pollo sin cabeza… Hm.. vraag me af of dit in het Spaans enig hout snijdt..) door de stad gaan rennen, maar heb voor mezelf rustig op een rijtje gezet wat ik de komende tijd allemaal wil gaan zien & doen. Buiten natuurlijk al die spontane ontmoetingen & ontdekkingen die op mijn pad gaan komen.

Om 16.00 uur kwam ik erachter dat ik een onbeveiligd netwerk in de buurt heb met nét voldoende bereik om in Outlook mails binnen te halen, via webmail mails te verzenden, en te hyven: my lucky gate to the outside World! Jeeeeej!!! Kon ik eindelijk de talloze superleuke, komische, lieve mailtjes lezen die ik heb ontvangen rond de datum van mijn vertrek: geweldig hoe iedereen me steunt & stimuleert (én jaloers schijnt te zijn…)!

Om 18.00 uur vond ik dat het toch écht tijd werd om één van de zaken op mijn lijstje af te kunnen vinken (ja ja, ook hier ben ik nog van de lijstjes): mobiliteit. Ik ben vandaag dan ook een FIETS gaan kopen! En dat gaat hier toch wat anders dan in Nederland, waar je op elke straathoek een fietsenmaker/winkel vindt. Hier is de fiets nog altijd een schaars (en relatief duur) goed. Al zie je ze steeds meer en zijn er zelfs door de hele stad fietspaden gecreëerd (daar kom ik absoluut nog op terug, want dat is weer een verhaal apart!). Dat moest ook wel, want fietsen zonder fietspaden in het Barcelonese verkeer geeft een hoop rommel kan ik je vertellen….

Niet ver bij mij vandaan, op de Carrer d’Ali Dei (bij de Arc de Triomf) zit een van de weinige specialisten die Barca rijk is. Hij bestaat sinds het begin van de vorige eeuw (waar heeft ie al die tijd van geleefd???), wat van enkele van de overigens zeer vriendelijke medewerkers afstraalde. Het feit dat er maar enkele winkels zijn en de populariteit van fietsen toeneemt heeft tot gevolg:
1) dure fietsen (maar super hip – Barca kent bijna alleen atb’s en high tech vouwfietsen)
2) ellenlange wachttijden
3) lekke band? Pech! Alleen op maandag mag je je fiets voor reparaties komen brengen (maar goed dat wij Hollanders zijn getraind op het zelf banden plakken..)
Na ruim een uur alle fietsen 300 maal bekeken te hebben, was ik dan eindelijk aan de beurt. Begon natuurlijk braaf in mijn huis-tuin-en-keuken-Spaans, maar haakte na ‘ik wil graag een eenvoudige stadsfiets van onder de 200 euro’ algauw af. Gelukkig sprak een van de jongere adonissen van de reparatieafdeling ‘goed’ Engels, dus kon ik met hem uitgebreid bakkeleien over sloten, versnellingen & licht in de duisternis..

Een halfuur later liep ik naar buiten met een mega-stoere city-atb-bike met 3 (!) sloten (jatten is hier nog hipper dan in Amsterdam…?!).
Wat een relaxedheid!! Op de fiets door Barca! Morgen ga ik eens een heel stuk door de stad crossen, of een lange rit langs de kust: dit is echt een superinvestering, dat weet ik zeker!! Ik zit meteen een stuk beter in m’n vel!

To be continued..