Cadaqués/Port Lligat, the white dream...

One really good thing about getting to know the Spanish, is that you get to live and experience places like you would never do being on a touristic trip. Last weekend I was invited by my Spanish friend Jonatan to come to Cadaqués/Port Lligat and stay at his aunt's apartment there.

Cadaqués is a tiny fishing village with only 3,000 habitants in comarca Alt Empordá (province of Gerona), only 2 hours to the north of Barcelona. The village is situated on a romantic bay and has been practically 'cut off' from the rest of the region until the end of the 19th century, which made the ancient caracter is still alive.


The village is not only inhabited by the kin of old fisherman's-families, but also attracted a lot of artists (some great names that came to/lived in and around Cadaqués: Federico García Lorca, Pablo Picasso, Joan Miró and Salvador Dalí). Life feels a bit bohemian there. The flower power age still flourishing. People are utterly relaxed and live their own peaceful life, enjoying the quietness of the rocky environment, floating on the calmly waving water, tasting fresh caught fish specialties.


Alas Cadaqués became more and more attractive for touristic visits since the early 1900's, so it's better to avoid it in the summer months.

However, being there in this time of year, strolling through the old narrow streets with caracteristic white fisherman's homes, up and down the old stoney pavements and looking at the overgrown walls from foregone centuries makes you feel part of a medieval, almost indisturbed quiet life.


Enjoying the kind hospitality of Belinda, Jonatan's aunt, which made sure we saw the best beaches, the greatest views and enjoyed the most tastful saucages and other regional specialities, I discovered another beautiful place in Catalunya.

Now, back in Barcelona, I can still smell the mouthwatering fresh scent of sea salt, herbs and fish & meat dishes.

Spain is definitely showing me her most precious assets...

Duende. The soul of flamenco.

Flamenco, the beautiful, caracteristic and sometimes almost mystic musical artform of the Andalucian people. Either you love it, or you hate it. I have assigned myself happily to the first category. Living flamenco, the music, the dance, the expression can almost cause a state of extasy, a feeling so profoundly that it is almost impossible to describe it... Only to feel it... This is true duende. An 'ole' sound from the public or the artists, a tear rolling down a cheek...

Duende.

I think 'duende' is not only about flamenco. It's more profound than that. It lives inside of you and in a moment of utterly and complete happiness it reveals itself. It's not a 'flow', it's deeper, more intense.. It's your heart, your being communicating, instead of your brain. It's the closest you can get to your inner self, it's a state of trance, a state of untouchable, undescribable emotional wellbeing...

Duende.

And I've felt it, lived it, breathed it...

Love is in the air!

Whereas I came here to study Spanish and relax, my second goal was to figure out where I want to be in a few years, which direction to take, which choices to make. But Barcelona enables me in this thinking process...

Short skirts and dresses, high heels and slippers, bare arms and legs, happy faces, whistling guys, all hidden signs of incoming summer in Barcelona. Butterflies are everywhere. Flying around in the parcs, landing on an intimate couple for a second to quickly continue their journey, making everything they touch sparkle and shine.


People seem more beautiful, dinner tastes richer, colours are brighter, wine flows more generously, nightlife is hotter.

And there's nothing more to be done than go with this flow, live this happy life. And therewith: no time for thinking, only for enjoying every second of it and once again fall in love with life, and with Barcelona...

Love is in the air!

Huishoudelijke mededeling.....

Lieve allemaal, even een huishoudelijke mededeling: vanaf heden zal ik mijn blogs deels ook in het Engels schrijven, zodat de internationale geinteresseerden niet meer buiten de boot hoeven te vallen. Het aantal drenkelingen neemt namelijk hand over hand toe...

Barcelonese zonagenda

Erwin Krol, Peter Timofeeff, de CNN-weather guy, alle weervoorspellende websites, ik had ze allemaal al afgeschreven. Van de regen in de drup. Met weemoed dacht ik terug aan de het altijd bij het rechte eind hebbende Jan Pelleboer. En verdorie: vanaf het moment dat ik mijn bijna naar verslaving neigende dagelijkse weervergelijkende grootschalige onderzoeken staakte, begon de Spaanse hemel voorzichtig te glimlachen. Om kort daarna een stevige knipoog te geven. En niet lang daarna een grote, brede, stralende glimlach over het Barcelonese leven te werpen: de zon is terug!!


En met de zon kwam het Barcelonese buitenleven. Voor iedereen die al in de veronderstelling was dat mijn internetverbinding het had begeven (wat hier in Spanje geen zeldzame gebeurtenis is), dat ik mijn PC uit het raam had gegooid, mijn handen had gebroken, of aan een serieuze writers block lijdt: niets van dat alles! Ik doe mij op dit moment tegoed aan alle zuurstof, strakblauwe luchten, heerlijk warme zonnestralen die de weergoden mij hier te bieden hebben. En daarmee meteen de reden van de tijdelijke radiostilte.

Eindeloos genieten op terrassen met een goed glas wijn, ontspannen het leven aan me voorbij laten trekken vanaf een bankje op de Passeig Sant Joan, lange wandelingen door Parc Guell, met een smile van oor tot oor 'chillen op de beats' van een DJ op het strand, dikke (Spaanse!) boeken verslinden languit liggend op het gras van Parc Ciutadella of Parc del Norte, smullen van de naar zeezout geurende verse vangst gamba's, een voorzichtig kleurtje opdoen tijdens fietstochten naar de vele onbekende plekjes die deze stad rijk is. Dat is wat het leven hier mij biedt en waar ik mij voor de volle procent in omwentel, en nog eens, en nóg eens...


Hier is dit land, deze stad voor gemaakt: de geneugten van het buitenleven. De hemel lacht, ik lach mee. Barcelona, que vida!!


ps: ondanks het feit dat de blogs even wat op zich hebben laten wachten, wordt het beeldenarchief continu aangevuld. Dus: voor een sfeerbeleving, volg de link naar 'alle pics' rechts op deze blog!

De Spaanse x-gangen lunch

Zondag = rustdag. En wat doe je op een rustdag in Spanje? Een flinke schare vrienden en/of familie optrommelen en de hele dag eten en drinken tot je een ons weegt (of eigenlijk: totdat je minstens 5 kilo bent aangekomen)!

Afgelopen zondag mocht ik ook aan dit culturele feest deelnemen: ik was uitgenodigd voor een zondagse lunch-/poolparty bij Carlos en Juan, twee vrienden van Sandra.

13.30 uur: een verlaten stationnetje net buiten Barcelona, twee dames in zondagse outfit, lichtelijk brakjes van 'the night before', een fles Cava in de tas, twee rommelende maagjes.

14.00 uur: een relatief nieuw appartementencomplex, 3e etage, zintuigstrelende geuren op de gang, openende deur, gelach, voorstel-/zoenronde onder de 11 aanwezigen (waarvan ik de enige ben zonder Spaans paspoort), verkenningstocht door appartement, stiekeme blikken richting keuken.

14.30 uur: Poolparty wordt binnenparty, vanwege het Hollandse weer, maar dat mag de pret niet drukken! Eerste drankjes worden geschonken, nootjes genuttigd, de ingetogen sfeer wordt na de kennismaking en het bekijken van wat nostalgische 'Army of Lovers' clips verruild voor lichte gesprekken en wat voorzichtig gelach.


15.00 uur: Glazen gepouleerd, borden geplaatst, servetten gevouwen: tijd voor de eerste gang en de eerste fles wijn. Carlos presenteert het voorgerecht, een timbaaltje van verschillende soorten bonen, rucola en ham.


16.00 uur: Sigaretjes gerookt, sparkling white geopend en geschonken, iedereen nuttigt in gepaste stilte het heerlijke hoofdgerecht: ei-tortilla met gegrilde courgette, gegrilde aubergine, gebakken knoflookchampignons en gebakken varkensvlees. Een-op-een gesprekken worden geanimeerde groepsgesprekken, de volgende fles sparkling wordt geopend en geschonken.


17.00 uur: Het toetje: verse aardbeien in saus met een goddelijke meloen-flan en aansluitend koffie en een range aan likeuren: van JD en Tjechische levensgevaarlijke keelbrander tot lime-likeur. De tongen zijn los, de asbakken vol, de flessenbodems
komen langzaam in zicht, de gezichten staan op extreem vrolijk, de stemmen verheffen alsook de glazen: PROOST!!!



Voor herhaling vatbaar!

Catalanen zijn ezels

Er gaat hier een wereld voor mij open: de wereld van de nonverbale communicatie en die van de interpretatie. Beide zaken heb je hard nodig als je een taal nog niet ten volle beheerst. Maar helaas.. beide zaken werken hier niet hetzelfde als in Nederland.. Welkom bij cultuurles numero zoveel!

Relatieperikelen op straat
Loop ik vorige week genietend van een voorzichtig zonnetje glimlachend over straat, struikel ik bijna over een druk gebarend Spaans stel. Zwaaiend met de armen, stemverheffing naar 84 decibel.. Een klein grijs wolkje gleed voor mijn glimlach: hoog tijd voor een staat van opperste paraatheid dacht ik: die kerel gaat zo zijn handjes laten wapperen!
En dat deed ie zeker, die handjes laten wapperen, voor een vrolijke pets op haar billen, waarna ze gearmd doorliepen. Kortom: ik was getuige van een diepgaande Spaanse discussie, helemaal niks ruzie!

Hangjongeren veroorzaken onveilige situatie
Zwoele Barcelonese avond. 1.00 uur 's nachts. Ik ben op mijn gemakje van een restaurant onderweg naar huis, lichtelijk plintgevoelig. In de verte zie ik een groep mensen mijn weg versperren. Verdorie... Wat te doen? Omlopen? Meegebrachte schaar op scherp? Alvast de handjes de lucht in?
Opeens barst een daverend gelach los: 14 tandeloze oudjes vertellen elkaar een hilarisch verhaal.. En verderop staat een groep fanatiek jeux-de-boules te spelen in het zwakke licht van een lantaarnpaal. Die zwerver op dat bankje blijkt een advocaat in vrijetijds-outfit met een gitaar. Vrienden met een biertje in de hand staan naast hem en zingen zachtjes mee. Zijn moeder komt naar buiten met de kleinkinderen en brengt de jongelui wat te eten. The night has just begun...

Nederlandse studente veroorzaakt chaos met vinger
Een goed gesprek op een zonovergoten, druk terras. Nederlandse studente spreekt Spaans met enige Catalaanse locals. De wijntjes vloeien rijkelijk, de gesprekken gaan van oppervlakkig naar filosofisch. De Nederlandse knikt heftig, is zichtbaar onder de indruk van het verhaal van een van de Spanjaarden. Hij beëindigt zijn verhaal met een gevatte conclusie. Iedereen lacht en knikt. De Nederlandse wil haar lof uitspreken: wat een intelligente redenering, de spijker op zijn kop. Bij gebrek aan vocabulaire houdt zij haar wijsvinger tegen haar slaap. De man in kwestie kijkt haar verbouwereerd aan. De anderen kijken geschokt, één van hen zelfs geïrriteerd... De Nederlandse denkt dat hij het niet begrepen heeft en herhaalt - met een glimlach - de handeling, waarop de geïrriteerde groepsgenoot zijn stem verheft richting de dame in kwestie. 'Meen je dit nou serieus?! Waar baseer je dat op?!' Een man twee tafels verder staat op om weg te gaan. In de loop geeft hij de groep mee: "Give her some slack: she's Dutch. In Holland this gesture means 'intelligent', not 'dumb'!" Bij dit laatste woord drukt hij zijn vinger tegen zijn voorhoofd... Hoezo omgekeerde wereld?

Ik heb deze blog getiteld Catalanen zijn ezels. Je zult wel denken: die Lot is ook lekker positief... Klopt! Dat ben ik zeker: de ezel staat in Catalunya namelijk voor werklust en uithoudingsvermogen, en zo zien de Catalanen zichzelf. De ezel is hier dan ook een symbool van trots. Ben je een ezel, dan mag je je in de handjes knijpen! :-)

Kortom, een taal leren is leuk, maar let op: de culturele aspecten en nonverbale communicatieve elementen van een land vormen de allerbelangrijkste basis voor daadwerkelijk begrip van de mensen en daarmee voor een succesvolle communicatie.

Tot zover weer de cultuurklas!

Sant Jordi - 23 april in het teken van de romantiek

Aangezien ik jullie weer even wat cultuur wilde meegeven m.b.t. de Catalaanse feestdag 'Sant Jordi' die vandaag Barcelona in haar greep had, hierbij een leuk artikeltje van FC Barça-watcher Eric Castien, die wekelijks iets over het Barcelonese topelftal bericht in Sportweek.

'Met Cruijff hebben we een stukje God in ons midden'
Maandag 23 april 2007. Tijd voor weer een feestdag in Barcelona. Niet vanwege de resultaten van de plaatselijke FC. Rijkaard en Co hebben gisteravond drie kostbare punten laten liggen bij Villarreal. En dus kent de Catalaan gemengde gevoelens.
Vandaag herdenkt Catalonië het overlijden van twee van Europa´s grootste schrijvers uit de geschiedenis: Shakespeare en Cervantes. De schrijvers van respectievelijk Hamlet en Don Quijote overleden op dezelfde dag, nu honderden jaren geleden.

Tegelijkertijd wordt de dappere daad van de heilige Jordi geëerd. In de 15e eeuw wist deze beschermheilige van Catalonië de draak – en daarmee alle gevaar voor de stad Barcelona– uit te bannen. ´Dat verdient een bloemetje´, moeten de Catalanen gedacht hebben. Iedere 23e april ontvangt de vrouw van haar geliefde(n) een roos, de man krijgt er een boek voor terug. De commercie heeft San Jordi in de houdgreep. Afgelopen jaar werd een kleine zes miljoen rozen verkocht.

De zon heeft de mensen hun huis uit gelokt. Het is ´s ochtends al immens druk op straat. De Catalaanse vlag kleurt het straatbeeld geel-rood. Om de drie balkonnetjes is het raak. De Spaanse vlag is nergens te bekennen, op het exemplaar dat met rode verf is besmeurd na. 'Catalonië boven'.

Rozenverkoper Santiago begroet z´n Hollandse klant uitbundig.
”Het is ´el dia de Croif´ tambien!” schreeuwt hij uit. Dat vraagt om uitleg.
“Croif, Johan...”, verduidelijkt hij. “Croif en San Jordi! De overeenkomsten zijn talrijk. San Jordi bevrijdde ons van de draak in de 15 eeuw, Croif deed dat vijfhonderd jaar later met Franco. De mensonterende onderdrukking hield ons bijna veertig jaar in de ban en Johan bevrijdde ons daarvan in 1974. Dat een wereldster koos voor een club in de verdomhoek, dat was een verzetsdaad van jewelste. El Salvador koos voor Catalonië en dat betekende kort daarna de dood van Franco en het einde van een gruweltijdperk!”

De fitte zestiger struikelt meerdere malen over z´n woorden. Talloze wedstrijden en memorabele doelpunten komen boven. Dan ineens kijkt hij theatraal om zich heen, houdt even in en vervolgt op gedragen toon alsof hij een geheim gaat openbaren: “De grootste verzetsdaad vond overigens buiten de kalklijnen plaats. Croif werd in 1974 vader van een zoon en hij noemde hem Jordi. Daarmee was hij de eerste in achtendertig jaar die een zoon inschreef bij het bevolkingsregister onder deze Catalaanse naam. Dit was onder generaal Franco ten stengste verboden, aangezien de naam Jordi verwees naar de beschermheilige van Catalonië. Jorge, de Spaanse variant, was wel toegestaan. Maar Croif zou Croif niet geweest zijn als hij in opstand kwam en het feit dat El Salvador zijn zoon onder toeziend oog van Franco toch vernoemde naar San Jordi betekende evenveel voor de Catalanen als de bevrijding door de Geallieerden van West-Europa.” Het is Santiago ernst. De suggestie dat dit voorval op toeval berust, sluit hij gelijk uit. “Croif doet niets toevallig, alles is goed doordacht, waarschijnlijk door iemand daarboven. Hij heeft lijntjes met een hogere macht. Al bijna zestig jaar lang. Als er nu presidentsverkiezingen komen en Croif stelt zich beschikbaar, dan wint hij met overmacht. Met hem hebben we een stukje God in ons midden.”

Tja... En ik heb nu natuurlijk een bos rozen op tafel staan... :-)

Follow the baldie - Verkenning van het Barcelonese achterland

Diegenen die mij een beetje kennen, weten dat ik hou van het altijd in beweging zijnde Amsterdam met haar Utrechtsestraatbuurt, de Albert Cuijp, het Sarphatipark, haar talloze relaxte kroegen en heerlijke restaurants. Maar zij weten ook, dat mijn Brabantse roots er af en toe voor zorgen dat ik onrustig wordt in de Amsterdamse drukte en ik dus regelmatig op mijn fietsje spring en de stad uit ga - richting Ouderkerk langs de Amstel, of richting Amstelveen via het Amsterdamse Bos. Vergeleken met Amsterdam is Barcelona een ware heksenketel, vooral wat verkeer betreft. Dus na een paar weken te hebben geteerd op uitlaatgassen en muffe steegjes, was een dagje de stad uit ware noodzaak.

Samen met mijn ouders - die hier een weekje bivakkeren - heb ik onder begeleiding van 'the baldie' het achterland van Alt Penedes (regio Vilafranca) verkend, een waar wijngaardenwalhalla op nog geen uurtje met de trein van Barcelona.

Trevor ('the baldie') is een Ier die een aantal jaren geleden in Catalunya is neergestreken, na een tijd met een jazzbandje door Nederland en Duitsland te hebben getrokken. Hij heeft in de loop der tijd alle mooie plekjes in het achterland ontdekt, contact gelegd met locals en biedt nu 'exclusive personal guiding for people who want something smarter and more creative than official guides and other follow-the-flag offerings'. Kortom: helemaal goed!!


De route van ongeveer 14 kilometer leidde ons via zandpaden over het platteland met wijngaarden, amandel- en olijfbomen naar kleine, doodstille dorpjes cq gehuchtjes met oude boerderijen en stokoude boertjes die nog op relatief ouderwetse wijze het land bewerken.




De voor de maand april al behoorlijk brandende zon trotserend, bereikten we rond 16.30 uur onze lunch-stop: een oud gepleisterd gebouwtje in een weinig zeggend dorp, waar je normaal gesproken zonder het uberhaupt op te merken voorbij zou zijn gelopen. Achter de wat gebladderde houten deur openbaarde zich een waar eet- en drinkfestijn: een oudere, wat gezette Catalaanse verwelkomde ons met open armen en een brede glimlach en leidde ons naar een speciaal gedekte tafel waarop grote schalen met de meest goddelijke streekgerechten (volgens geheim recept a la Rosa): Catalaanse tortillas, grote frisse salades, vers gebakken pan con tomate, een keur aan streekworsten (van fuet tot bloedworst, van jamon iberico tot chorizo) en niet te vergeten Cava en wijnen uit de streek. Het feit dat mijn ouders geen Spaans spraken deerde Rosa niets: zij bleef met een grote glimlach in rap Spaans/Catalaans met ons praten, waarbij het niets uitmaakte of wij in Frans, Hollands of Russisch antwoordden. Om 18.30 uur verlieten wij met een maagvoorraad voor minstens 3 dagen deze geweldige dame, die speciaal voor ons haar 'taberna' bleek te hebben geopend!


Onze route voerde ons verder - via een flinke klim - naar de top van de heuvel 'Sant Pau', vanwaar je een supermooi uitzicht hebt op de omliggende wijngaarden. Bovenop deze berg bevindt zich een bedevaartsplaats, waar water 'op onverklaarbare wijze' uit de berg sijpelt. Op heilige dagen trekken gelovigen daarheen om te bidden. Wij baden vooral dat we veilig het uit losliggende stenen bestaande pad konden afdalen naar de licht glooiende landbouwgronden...


Tijdens de afdaling zagen we bloeiende aguaves (zie foto). Dit is zeer bijzonder, aangezien deze flinke jongens dit maar ééns in de zeven jaar voor elkaar krijgen.

Het begon al licht te schemeren toen we - weer veilig op de platte aarde - door de velden richting ons eindstation, het zeer oude stadje Vilafranca, liepen. De meest geweldige roze lucht hing boven de bergen en gaf de wijngaarden een sprookjesachtige uitstraling. Na een zwerftocht over de oude (13e-17e eeuwse) pleinen van Vilafranca eindigde onze tour met de treinrit terug naar de drukte van Barcelona-city.


Natuurlijk wil ik geen reclame maken, maar: mocht je eens in Barça zijn en een beeld willen krijgen van de supermooie omgeving van de stad... Trevor is DE man om je op sleeptouw te nemen en alle ins & outs van het échte Catalaanse (plattelands)leven aan den lijve te laten ondervinden. Check it out: www.followthebaldie.com!!

Voor alle foto's, klik op de link rechts op mijn blog.

Hasta la proxima!

Delen, niets mooiers dan dat!

Ik kan het me nog als de dag van gisteren herinneren: ik reisde in mijn eentje door Zuid-West Spanje. Ik maakte geweldige dingen mee, werd door de gastvrije bevolking overal uitgenodigd, zag de meest overweldigende natuur, romantische nederzettinkjes, wildlife, briljante zonsondergangen boven de Coto Donana. En toch voelde ik me niet helemaal happy: ik kon die intense gevoelens namelijk niet delen... En dan bedoel ik delen zonder woorden. Delen, door naast elkaar te staan en hetzelfde te ervaren.


Omdat ik nogal een gevoelsmens ben, heb ik heel vaak de behoefte om dit soort intense dingen te delen. En dat lukt nu eenmaal niet via een blog, over de mail, per telefoon: want op het moment dat je naar die bewuste media grijpt, is het moment al voorbij, of verdwijnt het vanzelf. Helaas. Gelukkig kan ik wél een deel van alles aan jullie meegeven, maar wat me afgelopen weekend gebeurde, was nog veel beter: ik kon Femke, mijn beste vriendinnetje, meenemen in mijn Barcelonese leven en haar aan den lijve laten ondervinden hoe het leven hier is: hoe deprimerend als het regent, maar ook hoe geweldig als de zon tevoorschijn komt. Het eten en drinken tot diep in de nacht, de nontoeristische hoekjes en kiertjes van deze indrukwekkende stad, die nooit echt slaapt, zodat jij zélf af en toe even je ogen moet sluiten.


We hebben eindeloos door de stad gedwaald, heerlijk richting zee zitten staren, genoten van verse warme bogatas & café, tapas & vino, verse visvangst & Cava. Maar ook zijn we langs mijn school gelopen, hebben we wat van mijn locale bekenden ontmoet (waaronder Fernando - zie boven -, de eigenaar van mijn vaste koffiebar, die me al een aantal keer uit de brand heeft geholpen) en natuurlijk hebben we eindeloos bijgekletst, eindelijk eens niet over een lange afstand.


Toen ik wegging in Nederland, kreeg ik van Fem een soort dagboek, waarin ik mijn leventje in Barca een beetje bijhoud en waarin ook mijn beste vrienden voor vertrek nog een tekstje hebben achtergelaten. Toen Fem na 3 voorbijgevlogen dagen weer terugging naar Amsterdam, schreef zij voor mij onder andere de volgende tekst: "... vanaf het moment dat ik hier ben, ben ik verrast door jouw Spaanse taal en jouw 'looks'. ... jij straalt in deze stad. Hoe of wat de toekomst jou ook brengt, Spanje gaat daar zeker een onderdeel van uitmaken." En dát is ook delen.... Iets wat ik zelf niet zie, maar wat dus wel op anderen zo overkomt. En iets dat je gaat voelen als het wordt uitgesproken.



Fem, love u, thanx for being you!

La semana Santa - niet alleen Jezus Christus had het zwaar

Pasen! Traditioneel gezien het herdenken van de kruisiging en wederopstanding van Jezus Christus. In Nederland betekent dat voor de meesten onder ons: je al vanaf februari irriteren aan de enorme voorraad paaseitjes in de schappen van Albert Heijn, een heerlijk lang weekend genieten van het zonnetje en een goed glas wijn, voor een enkeling paaseieren zoeken (al is het maar voor de fun) en voor een zonderling naar de kerk voor de speciale paasmis, waarin de pastoor focust op het laatste avondmaal, de lijdensweg van Christus en op zondag natuurlijk de opstanding.

Hier in Spanje wordt het paasfeest (Semana Santa genoemd) wat serieuzer aangepakt dan in het liberale en relatief ongelovige Nederland. Zoals ik al aangaf, is in het Noorden van Spanje de schare gelovigen ook behoorlijk aan het krimpen, maar er wordt nog altijd veel waarde gehecht aan de tradities die bij het geloof horen.

Las Procesiones
Niet alle Spaanse dorpen vieren 'la Semana Santa' op dezelfde manier. Maar op vele plekken worden 'procesiones' gehouden: optochten gewijd aan de kruisiging van Jezus, in traditionele Romeinse kleding (vooral in Noord Spanje) of in de traditionele Spaanse kleding voor processies (met name in het Zuiden). Tijdens de processies worden rond de 1.000 kilo's wegende altaren met daarop Maria Magdalena of Jezus Christus door de stad gedragen, van kerk naar kerk, begeleid door fanfares, militairen en vooral gelovigen in allerlei hoedanigheden.

In Madrid gebeurde dit jaar iets uitzonderlijks. De dragers van de loodzware beelden en entourage zijn normaal gesproken vooral mannen. Vrouwen nemen niet standaard deel aan de optochten. Echter, dit jaar droegen de vrouwen van het heilige genootschap 'del Silencio del Santísimo Cristo de la Fe' - oude vrouwen, moeders én jonge meisjes - de heilige maagd Maria van ruim 1.000 kilo gedurende de hele processie van maar liefst 5 a 6 uur door de stad. Over lijdensweg gesproken...


Hier in Catalunya is met name één processie, welke op Goede Vrijdag plaatsvindt, zeer beroemd: die in L'Hospitalet de Llobregat (vlakbij Barcelona). Dit jaar woonden meer dan 1 miljard (!) Catalanen deze bij. Ikzelf overigens niet: ik zat met een glas wijn op het strand... ;-)
Het is de enige processie in Spanje waaraan ook 'leken' mogen deelnemen (dus mensen die geen lid zijn van een kerkelijke gemeenschap). Daarnaast is dit een van de zeer zeldzame processies waarin de lijdensweg van Christus écht wordt nagespeeld. Op de onderstaande foto zie je een 'Jezus Christus' die ECHT MET SPIJKERS aan het kruis is genageld... Ongeveer 30 jaar geleden is deze unieke (misschien wat lugubere) processievorm hier ontstaan, opgezet door enkele emigranten uit Andalucie, die hun traditie in stand wilden houden op Catalaanse bodem.


La Mona de Pascua
Chocola!!!! Ja ja... Chocoladeliefhebbers komen hier (met name in Catalunya en Valencia) met Pasen meer aan hun trekken dan waar ook! De chocolademakerij is hier tot een ware kunst verheven en ieder jaar is er een onderlinge competitie tussen de 'Patisserias' wie de mooiste, grootste, opvallendste chocoladecreatie heeft weten te fabriceren. Op palmzondag worden de heerlijkheden - na weer een mis en een processie te hebben bijgewoond - met smaak verorberd.

Even een uitzonderlijke die mij ter ore kwam: hier in Barcelona heeft een van de bekendere banketbakkers een 110 kilo (!) wegende replica gemaakt van FC Barcelona-beschermheer/captain Carles Puyol in Barca-outfit met voetbal in de hand!!

De chocoladepaaseieren moeten wachten tot maandag tweede paasdag: dan is het hier een waar eieren-zoek-en-schrans-festijn (althans; voor de kindertjes dan...). En, helemaal leuk: de eieren - onze eieren zijn er qua grootte helemaal niets bij - bevatten cadeautjes!

1 Avril - Un tiempo Holandés....

Er was iets met naar Barcelona gaan, omdat het daar zo heerlijk vertoeven is... In het zonnetje op een terras ontbijten/lunchen, met een niemendalletje aan in het park huiswerk maken voor de Spaanse les en 's middags eindeloos siesta houden op een strand met de zonnewarmte op je huid... NIETS van dit alles... Ik heb vanmorgen - na al ruim anderhalve week druilerig en koud weer - de conclusie getrokken dat daarboven iemand de stekkertjes heeft verwisseld: de plug van Nederland zit in het gaatje van Spanje en andersom. Ostia (het eerste en laatste scheldwoord dat ik van plan ben op deze blog te bezigen)! Da's niet de bedoeling!

Maar goed, continu in je eigen sop gaar blijven koken (lees: binnen op de bank blijven hangen) is natuurlijk ook geen optie, dus toch maar de deur uit op zoek naar wat gezonde zuurstof. Vanaf de welbekende Sagrada Familia ben ik via de wat minder toeristische wandel/winkelboulevard Avinguda de Gaudí een stukje bergopwaarts gelopen. Deze boulevard moet op zonnige dagen absoluut een gezellige, ontspannen sfeer uitademen: leuke boutiekjes, bonbonneries, ijssalons, en restaurantjes met heerlijke terrassen, met aan de ene kant uitzicht op de Sagrada en aan de andere kant op het 'Hospital Sant Pau'.


Even wat historie over dit architectonische hoogstandje: het Hospital stamt uit begin 20e eeuw en is een ontwerp van architect Lluis Domenech i Montaner (zelfde periode als Gaudí). Het verving destijds het oude Hospital Santa Creu, dat in de binnenstad ligt. Het ziekenhuis bestaat uit een park met 26 paviljoens voor verschillende medische specialismen, aaneengesloten door een wandelpad met kunstwerken en groen. Als je hier rondwandelt besef je je alléén dat je je in een ziekenhuis bevindt, door de 'witte jassen' die af en toe in en uit de verschillende gebouwen lopen. Een heerlijke stek om in de zomer 's middags even rust en koelte te vinden in de schaduw van een grote boom met een goed boek.


Omdat de regen mij leek te achtervolgen, besloot ik na een uurtje ronddwalen in de tuinen van het Hospital, dat het tijd was voor een fietstochtje naar het strand: uitwaaien zou absoluut de juiste term zijn vandaag, of misschien eerder 'wegwaaien'! Op de route door het al eerder aangestipte Parc Ciutadella, zag ik dat de Nederlandse tulp ook hier vertegenwoordigd is: home sweet home! Ondanks - of moet ik zeggen 'dankzij' - het slechte weer van de afgelopen dagen, is het in de parken nu echt genieten: alles staat in bloei en het ruikt er intens naar bloesem en rozemarijn.


Veel verder dan Parc Ciutadella ben ik helaas niet gekomen, want de regen besloot mij bij de kladden te grijpen en mijn zomerjas op waterdichtheid te testen. Deze vechtpartij duurde slechts enkele minuten: de weergoden hadden aan mijn outfit niet echt een uitdaging. Tien minuten later stond ik dus na te druppelen in mijn appartementje. Hopelijk komende week wat beter weer....!!

25 - 30 marzo: Culture shock.....

Denk je dat je Spanje een beetje kent, omdat je er jaarlijks meerdere malen heen gaat... NEGATIVE!!! Ga voor de grap eens een tijdje wónen in een ander land, en je merkt dat je er voorheen echt nauwelijks iets van hebt meegekregen!

Die paar weken die ik nu in Barça heb doorgebracht, hebben mij niet alleen al flink op weg geholpen in de Spaanse taal, maar hebben mij vooral ook een stevige culture shock opgeleverd. Even een aantal items op een rijtje; een lesje over cultureel Catalunya.

Tópicos (stereotypen)
Goed, allereerst natuurlijk even enkele Hollandse stereotypen voor de Spanjaard/la vida en Espana:

• Spanjaarden werken nauwelijks
• In Spanje is het alle dagen feest
• In Spanje is het altijd mooi weer
• Spanjaarden eten de hele dag door
• Spaanse mannen zijn woest aantrekkelijk ;-)
• Spanje heeft een echte familiecultuur
• Spanjaarden zijn erg gelovig (katholiek)

Goed, en dan nu een flinke ontkrachting van de meeste van deze stereotypen, na een ervaring van slechts enkele weken...

• Spanjaarden werken net zoveel als wij: wettelijke werkweek is 40 uur. Maarrrr: over het algemeen werken ze van 9.30 - 14.00 uur en van 17.00 - 20.30 uur
• Catalunya kent 14 fiesta-dagen, Nederland 10, dus zóveel scheelt het niet...
• Het is hier de afgelopen twee weken verdraaide koud geweest!!! (ik heb truien moeten shoppen)
• Spanjaarden eten 3 keer per dag, maar absoluut niet zoveel als wij denken (hieronder meer)
• Er zijn zéker wel wat Spaanse adonissen te vinden, jammer alleen dat ze gemiddeld zo klein zijn.... De gemiddelde Barcelonees is echter NIET aantrekkelijker dan de gemiddelde Nederlander! Overigens wél een stuk relaxter...
• Gezien het in een rap tempo groeiend aantal bejaardentehuizen, geloof ik dat het hier met de familiecultuur wel lichtelijk gedaan is... Wel is het zo - maar dit komt voornamelijk door de torenhoge huizenprijzen in Barça - dat veel jongeren totdat ze gaan samenwonen bij hun familie thuis blijven wonen
• Waar Zuid Spanje inderdaad nog relatief katholiek is, grijpt Catalunya de katholieke feestdagen voornamelijk aan voor een stevig avondje uit met een flinke fles cava. Kortom: het geloof in feestjes is sterker dan het geloof in het opsteken van een kaarsje in de kerk...

Goed, dat als een eerste verkenning. Dan nu wat kleine ervaringen van de afgelopen twee weken op een rijtje.

Convenios (afspraken)
Waar wij Nederlanders - en dan met name in de Randstad - uitblinken in het eindeloos plannen van zaken (het gebeurde mij in Amsterdam regelmatig dat ik iemand moest vragen 'kun jij woensdag over twee weken?'), is plannen hier absoluut uit den boze. De enige geplande zaken hebben te maken met werk, daarbuiten is het een kwestie van 'het moment pakken'. Dus: spreek je met iemand voor volgende week dinsdagavond af, verwacht dan niet dat je vóór dinsdagavond de afspraak definitief kunt maken. Nee, pas op de dag zelf (en met een beetje pech echt op de avond zelf, als jij al van plan bent om iets anders te gaan doen) hoor je hoe of wat. Kortom: take it easy and go with the flow is het devies hier!

Comer (eten)
Spanjaarden ontbijten (el desayuno) niet of nauwelijks. Gangbaar ontbijt hier is een café solo (espresso) en een croissant of wat koekjes. Waar wij flauw zouden vallen van de honger rond een uur of 11.00, redt de gemiddelde Spanjaard het op deze 'basismaaltijd' tot een uurtje of 14.00!

In Spanje is de belangrijkste maaltijd van de dag de lunch, oftewel 'la comida'. Tussen 14.00 en 17.00 uur wordt rustig een uitgebreid 3-gangendiner genuttigd, inclusief wijnen en likeuren. Waar wij Hollanders genoegen nemen met een kleine salade of een broodje, wordt hier echt het volle arsenaal uit de kast getrokken: grote stukken vlees of vis, friet of rijst, groenten, brood met tomaat en olijfolie (pan con tomate) en nog een extreem zwaar, en heerlijk zoet toetje toe.

's Avonds daarentegen, wordt rond een uur of 21.30/22.00 uur een lichte, snelle, avondmaaltijd (la cena) genuttigd. Een frisse salade, wat tapas of een broodje. That's it. Ff wennen dus voor een Hollander in hart en nieren...

Ir en bicicleta (fietsen)
Tja, dat fietsen hier is echt een verhaal apart. De fiets is een opkomend fenomeen, maar nog lang niet zo 'common' als in Nederland. Dussss: de overheid doet haar best om e.e.a. te stimuleren, maar bekijkt het gebeuren per straat of wijk, met als gevolg dat er in de ene straat (2 x 3-baans) een fietspad in het midden van de weg is aangelegd (ofwel: er is een 'fiets-teken' op de weg geschilderd), in de andere straat is er een fietsstrook aan de rechterkant van de weg zoals in Nederland, in wéér een andere straat fiets je over een verhoogde 'groenstrook' en in de meeste straten fiets je gewoon over de stoep. Of over de weg, maar dan word je letterlijk weggetoeterd. Kortom: ff wat lastig... Vooral voor de Spanjaarden, die het fietsen toch nog wel als 'levensgevaarlijk' bestempelen: de meesten hebben dan ook angstvallig een helm op hun hoofd. Niet bepaald hip, voor hen wél een noodzaak. Je ziet ze vaak met open mond kijken hoe een Hollandse als ik zich 'als een kip zonder kop' door het drukke Barcelonese verkeer beweegt. Tja... Wat dat betreft kunnen ze nog wel wat van ons leren!


Eergisteren las ik overigens in de Barcelonese Metro (het dagblad), dat ook hier met een soort van 'witte fietsenplan' gestart gaat worden. In Nederland heeft het nog niet veel effect gesorteerd, ben benieuwd hoe dat hiér dan zal gaan met al die angsthazen...

El sueno (nachtrust)
Tja, nachtrust... Die goede oude nachtrust... Forget it!!!! Slaap is een schaars goed in Barça. Omdat er gewerkt wordt tot een uur of 20.30/21.00 uur, en de avondmaaltijd pas wordt genuttigd rond 22.00 uur, begint het sociale leven pas ná die tijd. Kortom: je kunt errug trots zijn op jezelf als het je een keer lukt om vóór 1.30 uur in je bed te liggen. In de zomer zal dat wel helemáál onbegonnen werk zijn... Nú begin ik dan ook te begrijpen waarom die siesta zo hard nodig is! Je moet je gemiddelde 8 uur slaap zien te bemachtigen verdeeld over de dag, en dus niet in één keer, zoals wij dat in Nederland nogal eens proberen te doen. Ik ben dus hard in training om mezelf te trainen in het fenomeen 'hazenslaapjes'. En, zoals je wel zult begrijpen, wordt dat steeds gemakkelijker, omdat je gewoon zó moe bent, dat je wel MOET (liefst niet tijdens de Spaanse les). Ff een ander ritme dan wij gewend zijn dus...

Dit gezegd hebbende en me realiserende dat het 18.00 uur is geweest, is het hier de hoogste tijd voor een kleine siesta...

Que tengais buenos suenos!!

19 maart – El primero dia en el colegio

De tweede week hier in Barcelona is begonnen en hiermee ook meteen de eerste ontwikkelingen op het gebied van social life: gisteren heb ik geborreld met iemand die ik nog ken van ‘way, way back’, uit pittoresk Oisterwijk, mijn geboorteplaats. Had hem al 10 jaar niet gesproken, maar kwam er vorige week achter dat hij al ruim 3 jaar in Barcelona woont, dus dat was een erg leuk weerzien! Aangezien we elkaar een half levensverhaal uit de doeken moesten doen, begeleid door de nodige Cava’tjes, en hij me natuurlijk ook minimaal twéé van zijn favoriete stekken moest laten zien (Rouge bar en Mix in El Borne), liep deze avond enigszins uit de spreekwoordelijke klauwen: om 3.30 uur dook ik (lichtelijk plintgevoelig) mijn bedje in. Komend weekend gaan we met zijn Spaanse vrienden op stap om het ‘nog eens dunnetjes over te doen’: en 'op stap' in Barcelona kan nogal eens uit de hand lopen tot na zonsopgang heb ik mij laten vertellen....

Vandaag heb ik mijn eerste cursusdag gehad, ook helemaal leuk (jammer alleen van die korte nachtrust…)! Ik had een niveautest en werd ingedeeld bij een groep die al 3 weken bezig is: leuk begin dus! Wel even wennen, omdat echt álles in het Spaans gaat, maar da's natuurlijk wel de beste manier om het snel te leren. Ik heb vanaf nu iedere dag van 9.30 tot 14.00 uur les, en op de dinsdagen nog een uur 'cultuur' erachteraan tot 15.00 uur. Dan vertellen locals over hun culturele beeld van Barcelona. Interessant en vooral ook goed voor het me eigen maken van de taal, want dat gaat in een rap tempo en je moet maar zien dat je er een touw aan vast kunt knopen!

De school is gevestigd op de eerste etage van een oud, maar volledig gerestaureerd, monumentaal pand aan de Carrer de Bruc, drie blokken verwijderd van mijn huis. De klaslokalen zijn klein, maar ruim genoeg voor de groepen van maximaal 6 personen. Achterin bereik je via openslaande deuren een heerlijk ruim terras met picknicktafels, waar je tussendoor een kop koffie kunt drinken met de andere studenten en docenten en tijdens de lessen lopen verschillende Babylon-katten in en uit. Kortom: huiselijker kán bijna niet!
Mijn medestudenten zijn allemaal om en nabij mijn leeftijd of iets ouder en ook allemaal serieus met het leren van de taal bezig, dus dat stimuleert enorm. Daarnaast schijnt er iedere dag na de cursus gezamenlijk in de stad geluncht te worden - ik ben vanmiddag meteen aangehaakt om de mensen wat beter te leren kennen - en daarnaast organiseert de school ook nog twee a drie keer per week een avond- of dagactiviteit. Erg goed voor je sociale contacten én natuurlijk net dat beetje extra kennis van leuke plekjes in de stad.

Otro día un poco más!

17 maart – Playa, mar, sol y Cava, la vida buena en Barcelona

Goed, ik raak maar niet uitgepraat over de relaxedheid van DE fiets... ’t is gewoon echt een geweldig apparaat!
Vandaag, mijn laatste ‘vrije dag’ voordat de studie start is het wéér van dat geweldig mooie ‘lenteweer’ (in de stad zit je met een t-shirtje aan op het terras). Dusss: op de fiets via de Arc de Triomf, langs stadspark Ciutadella en Estacio de Franca naar het strand.

Het welbekende strand bij Barceloneta & de hippe beachclubs aldaar (waaronder o.a. Carpe Diem Lounge Club van Patrick Kluivert) zijn mij inmiddels wel bekend, dus ik besloot eens wat verder langs de kust te rijden, voorbij de Olympische haven (Port Olímpic). Onder in de wind swingende palmbomen door, warm zonnetje op de rug, frisse wind vanuit zee, die ruikt naar zwaar zeezout, zo fietste ik heerlijk op m’n gemak een half uurtje, me verbazend over het feit dat er al flink wat dappere dodo’s in bikini en zwembroek ronddwaalden.. Ik kan jullie zeggen (dit schrijvende zittend aan de branding met 3 lagen kleding aan): die lui hebben een olifantenhuid en zouden eens moeten meedoen aan onze Scheveningse Nieuwjaarsduik!

Bizar contrast trouwens: in de stad is het ‘slippertjesweer’, aan zee tijd voor oorwarmers. Wel fijn te weten dat je – in ieder geval tot ongeveer eind mei, als er nog een zeewind waait – voldoende verkoeling kunt vinden aan het strand. Het strand van Bogatell wel te verstaan. Hier is nog nauwelijks toerisme te vinden, omdat het een flink stuk verder afgelegen, maar daardoor zéker geliefd bij de Barcelonees, die rond 15.00 uur ’s middags geduldig in de rij op zijn beurt staat te wachten voor een uitgebreide 3-gangenlunch met de hele familie aan zee. Zéker onthouden!!

Zo, en nu ga ik nog even heerlijk genieten van zon, zee én kitesurfers…

16 maart – Un bicicleta

Vandaag werd ik wakker met een gevoel van onrust & vertwijfeling. Ken je dat? Aan de ene kant was ik moe en wilde ik me het liefst eindeloos blijven omdraaien in bed. Aan de andere kant voelde ik een spanning die me zei dat ik als een gek erop uit moest om de stad te verkennen en dingen te regelen.
Ik voelde me vrij, maar ook eenzaam. Daadkrachtig, maar ook besluiteloos.

Uiteindelijk heb ik me toch nog lekker een halfuurtje omgedraaid (waarom ook niet, ik heb toch nog vakantie?!), daarna nog wat gelezen, om 11.30 uur opgestaan, op m’n gemak ontbeten en gedoucht en toen Barcelona verkend – vanaf een zonnig balkon, uit een boekje (zo!). Ik ben dus niét als een kip zonder kop (como un pollo sin cabeza… Hm.. vraag me af of dit in het Spaans enig hout snijdt..) door de stad gaan rennen, maar heb voor mezelf rustig op een rijtje gezet wat ik de komende tijd allemaal wil gaan zien & doen. Buiten natuurlijk al die spontane ontmoetingen & ontdekkingen die op mijn pad gaan komen.

Om 16.00 uur kwam ik erachter dat ik een onbeveiligd netwerk in de buurt heb met nét voldoende bereik om in Outlook mails binnen te halen, via webmail mails te verzenden, en te hyven: my lucky gate to the outside World! Jeeeeej!!! Kon ik eindelijk de talloze superleuke, komische, lieve mailtjes lezen die ik heb ontvangen rond de datum van mijn vertrek: geweldig hoe iedereen me steunt & stimuleert (én jaloers schijnt te zijn…)!

Om 18.00 uur vond ik dat het toch écht tijd werd om één van de zaken op mijn lijstje af te kunnen vinken (ja ja, ook hier ben ik nog van de lijstjes): mobiliteit. Ik ben vandaag dan ook een FIETS gaan kopen! En dat gaat hier toch wat anders dan in Nederland, waar je op elke straathoek een fietsenmaker/winkel vindt. Hier is de fiets nog altijd een schaars (en relatief duur) goed. Al zie je ze steeds meer en zijn er zelfs door de hele stad fietspaden gecreëerd (daar kom ik absoluut nog op terug, want dat is weer een verhaal apart!). Dat moest ook wel, want fietsen zonder fietspaden in het Barcelonese verkeer geeft een hoop rommel kan ik je vertellen….

Niet ver bij mij vandaan, op de Carrer d’Ali Dei (bij de Arc de Triomf) zit een van de weinige specialisten die Barca rijk is. Hij bestaat sinds het begin van de vorige eeuw (waar heeft ie al die tijd van geleefd???), wat van enkele van de overigens zeer vriendelijke medewerkers afstraalde. Het feit dat er maar enkele winkels zijn en de populariteit van fietsen toeneemt heeft tot gevolg:
1) dure fietsen (maar super hip – Barca kent bijna alleen atb’s en high tech vouwfietsen)
2) ellenlange wachttijden
3) lekke band? Pech! Alleen op maandag mag je je fiets voor reparaties komen brengen (maar goed dat wij Hollanders zijn getraind op het zelf banden plakken..)
Na ruim een uur alle fietsen 300 maal bekeken te hebben, was ik dan eindelijk aan de beurt. Begon natuurlijk braaf in mijn huis-tuin-en-keuken-Spaans, maar haakte na ‘ik wil graag een eenvoudige stadsfiets van onder de 200 euro’ algauw af. Gelukkig sprak een van de jongere adonissen van de reparatieafdeling ‘goed’ Engels, dus kon ik met hem uitgebreid bakkeleien over sloten, versnellingen & licht in de duisternis..

Een halfuur later liep ik naar buiten met een mega-stoere city-atb-bike met 3 (!) sloten (jatten is hier nog hipper dan in Amsterdam…?!).
Wat een relaxedheid!! Op de fiets door Barca! Morgen ga ik eens een heel stuk door de stad crossen, of een lange rit langs de kust: dit is echt een superinvestering, dat weet ik zeker!! Ik zit meteen een stuk beter in m’n vel!

To be continued..

11 t/m 14 maart – Las hermanas Schoenmakers en Barcelona

Het is zover: Spanje als besluit (met dank aan Bløf en the Counting Crows). Op 11 maart vertrokken twee zusjes vanuit Amsterdam met een fikse berg bagage naar het zonnige Barcelona. Na een korte verkenning van het appartement aan de Passeig de Sant Joan, werd de eerste dosis knoflook genuttigd in een lokale tapasbar, om de volgende ochtend te ontdekken dat het absoluut niet vervelend ontbijten is op mijn mini-balkon!

Toeristisch Barcelona was voor ons beiden niet meer nieuw, dus werd besloten tot een relax-programma: een middagje in het met dit weer al druk bezette Parc Ciutadella. Bocadillos (stokbrood) en drankjes, boekje en zonnebril mee: alle ingrediënten voor het ultieme genieten.


Helaas trok een grote grijze wolk over de zonnige dag: Barcelona wilde even een kleine waarschuwing zenden door op geroutineerde wijze de tas van Yvette te ontvreemden, met daarin niet alleen behoorlijk wat cash, maar ook telefoon, sleutels en allerhande pasjes… De coños (geen woord om regelmatig te bezigen)!



Maar goed, niet getreurd, want hiermee kregen wij ook de kans om ons gedurende ruim anderhalf uur te vervoegen op het lokale politiebureau, waar wij telefoonnummers uitwisselden met het gros van de rondbanjerende agenten.. Hadden ze in het park rondgehangen in plaats van op het bureau, dan was deze exercitie misschien helemaal niet nodig geweest. Aan de andere kant: wij zijn ervan overtuigd dat de agenten zich schuil houden op het bureau, omdat ze dan zéker weten dat er hordes aantrekkelijke en vooral uit het veld geslagen blauwogige vrouwen binnenzwermen. Kortom: het uitzicht op het bureau is voor meneer de agent een stuk beter dan vanuit zijn surveillancewagen!

Deze escapade heeft ons gelukkig niet volledig uit het veld geslagen, alswel een flink stuk alerter gemaakt (Barca, dank voor de boodschap!) en wij vonden dat wij hiermee absoluut een gouden maaltijd hadden verdiend. In de wijk Barceloneta, de oude visserswijk die als een schiereiland is omgeven door de zee, ligt een mijn favoriete restaurants: Can Ramonet. Een Catalaanser uitstraling is bijna niet te vinden getuige de vele tegelwijsheden, de bediening is vriendelijk en professioneel, de dagvangst ligt op grote tonnen uitgestald en de wijnkaart liegt er niet om. Jammer dat ze sinds kort ook een Engelse kaart hebben...
Met een fles Cava Brut de Brut uit 1999, de verse vangst grote gamba’s van die dag en een heerlijke paella-schotel sloten wij deze paar dagen in stijl af (de rekening kan dat beamen..) en luidden daarmee mijn individuele Spanje-ervaring in, die de volgende dag zou gaan beginnen….